Don't cry, smile because it happened

Het zit erop. Ik ben weer thuis. Ik heb echt een paar dagen nodig gehad om bij te komen. Ik kwam de woonkamer in en het leek net een showroom. Zo mooi. En ik nam een bad. Een bad! En ik kon weer op een gewone, schone wc zitten! Alle kleine dingen zijn even niet vanzelfsprekend. Zeker na Nepal.
Zelfs autorijden voelde als mijn eerste rijles. Maar alles went weer snel.
En wat was ik blij om iedereen weer te zien en te spreken. Gardo weer te knuffelen!

De ochtend nadat ik in mijn blog had geschreven werd ik om 5.00u ’s ochtends wakker. Ik viel af en toe weer wat in slaap tot ik in mijn bed lag te schudden. Binnen een paar seconden wist ik het, een aardbeving! Ik was meteen volledig wakker en alert en sprong uit bed, pakte mijn kleren en stond bij de deur. ‘Wat ga ik doen?’, dacht ik. Ik was lichtelijk in paniek. Het was heel raar want toen de schokken voorbij waren heb ik zelfs daarna in een vogelvlucht mijn belangrijke spullen in mijn kleine tas gegooid zodat ik het meteen mee zou kunnen nemen. Bizar. Ik moest er echt even van bijkomen. Het was een aardbeving van 5,4 op schaal van richter en het epicentrum bleek een eind verder.

De yoga en meditatie retraite was echt heerlijk! Wat was ik zen en heb ik ervan genoten. Het drukke schema begon na een paar dagen te wennen. En die yoga… ik heb me nog nooit zo fit gevoeld na die hike en de yoga.
De laatste dag, toen we sleeping meditatie hadden (waarbij je dus NIET mag slapen) en de meditatie voorbij was vroeg de leraar: ‘En? Zijn jullie in slaap gevallen?’. Nee nee ik niet! Daarna zei een jongen: ‘Het was wel interessant hoe hij alle chakra’s opnoemde in het lichaam tijdens de meditatie’. Wat? Chakra’s? Oké, ik heb dus wel geslapen.

De terugrit naar Kathmandu was weer erg interessant. Het zou zo’n 6-7 uur duren, wij deden er 9 uur over. Ik was met mijn muziekje aan het genieten van het uitzicht toen ik het gevoel kreeg dat ik ontzettend moest plassen. Maar we waren nog maar een uurtje onderweg dus dat zou nog wel even kunnen duren. Ik dus aan de chauffeur vragen of we ergens konden stoppen. ‘Nog 30 minuten’. Oke, nog even knijpen dan. Na 10 minuten hoorden we een klap, zag ik veel stof omhoog komen en had de jongen waar ik naast zat een gezicht die bijna op huilen stond. Er was een ongeluk gebeurd met een motor en hij had het gezien. Binnen 10 minuten stonden er 50 mensen omheen. Maar al snel werd duidelijk dat het mee viel met de motorrijder. En ik moest nog steeds enorm plassen!
Ik dacht ik ren wel even naar buiten en plas gauw in de bosjes, maar de deur was op slot en de chauffeur in geen velden of wegen te bekennen. Die was namelijk naar die motorrijder toe. Shit, wat nu? Ik moest echt zo erg dat ik behoorlijk geïrriteerd raakte en een jongen met nadruk vroeg (nou, het was eigenlijk geen vraag meer) om me via de chauffeurskant naar buiten te laten gaan. Hij was het er nog niet zo mee eens maar ik denk dat mijn ogen vuur spuugde, dus liet hij me erdoor. Ik klom uit die bus, rende naar buiten en ging in de bosjes zitten van een tuin van een huis. Het kon me echt even niet schelen. De mensen van het huis zagen me zitten (en ook de vele bussen vol mensen die achter onze bus stonden). ‘Sorry!’
10km voor Kathmandu konden we aansluiten aan de hordes auto’s en bussen en stonden we dus in de file in de bergen. Pff, ik had best haast want ik moest naar het kantoor van The Last Resort, mijn laatste bestemming, om te betalen zodat ik de volgende dag met hun bus daar naartoe zou kunnen.
Nouja, ik kon er op dat moment toch niets aan doen dus het was wat het was. Uiteindelijk was ik prima op tijd dus dat was mooi. The Last Resort is een plek waar je allerlei avontuurlijke dingen kunt doen zoals raften, canyoing, bungeejumpen enz. Ik wilde een plek om te relaxen maar toen ik eraan dacht dat ik naar de plek zou gaan waar één van de hoogste natuurlijke bungee jump is van de wereld kon ik het toch niet laten. En het was goed dat ik daar vooraf al voor moest betalen. Dus dat was dat, ik moest het doen!
Die avond heb ik Noa weer gezien, het Israelische meisje van de trekking, en hebben we een hele gezellige avond gehad.
De volgende dag op naar The Last Resort, wat overigens een vreemde naam is voor een bungee jump…
Ik had nog een hele vriendelijke Nepalees leren kennen die werkte in The Last Resort en hij vertelde uitgebreid over de aardbeving. Zo triest, ik kreeg er kippenvel van. Zijn huis bleef staan maar iedereen sliep buiten en de naschokken duurde een eeuwigheid. Hij hoorde continu mensen gillen, zo bang. Afschuwelijk. Er waren bij The Last Resort blijkbaar enorm veel landslides waardoor het resort helemaal weggevaagd was en mensen geëvacueerd moesten worden met helikopters. De wegen waren geblokkeerd door de landslides. En nu nog steeds waren de wegen er erg slecht aan toe. Ik zag de landslides hoog van de berg.
Toen ik na 4 uur (bumpy ride) aan kwam moest ik hele lange hangbrug over om het resort te bereiken. En alhoewel ik dacht dat ik na die tientallen hangbruggen tijdens het hiken wel over mijn angst was, viel deze hangbrug toch wel tegen. En daar zag ik het plateautje. Ik denk dat het bloed uit mijn gezicht trok. Ik vroeg aan de kerel die mijn tas droeg: ‘Is dit de plek waar de bungee jump is?’ ‘Ja, dat klopt’. ‘Shit, waarom heb ik me hier in vredesnaam voor ingeschreven?!’
Die dag waren er geen bungee jumps. Dat was misschien goed voor mij want ik kon niet zien hoe eng het was. De plek was prachtig! Het was op een berg, ik had een eigen tent en de sfeer was heerlijk. Midden in de jungle. Aapjes kwamen voorbij, geluiden van de rivier, de vogeltjes en ’s avonds het geluid van de insecten. De volgende dag was het zover, de bungee jump. Waarvan ik altijd heb gezegd het never nooit te doen heb ik gewoon gedaan. Ik zei altijd dat ik nog eerder zou gaan skydiven dan bungee jumpen.
Om 9.00u kregen we de briefing en had ik vlinders in mijn buik. Stap 1, 2, 3 werden uitgelegd. Oeh als ik het allemaal maar onthoud. De jongens die ik had leren kennen wilden me overhalen om ook de canyonswing te doen, maar nee, eerst maar eens de bungeejump. We werden gewogen en het gewicht werd op mijn hand geschreven. Oef, confronterend want ik was weer wat kilo’s aangekomen.
Ik heb een uur (!!!!!) op die verschrikkelijke hangbrug gestaan omdat eerst de ‘swingers’ gingen. Alleen op die hangbrug staan was al doodeng en de spanning voor de bungeejump werd steeds groter. Tussendoor was ik de mantra van het mediteren aan het zingen ‘Om Mani Padme ham’, maar het hielp niet echt.
Een meiske die de swing deed en op het plateau stond stopte gewoon. Ik dacht: dat kan echt niet, als je er eenmaal staat moet je ook gewoon gaan. Dus dat was ook mijn missie.
En toen: ‘Yes, you, come!’ ‘Oeh, me? Yes?’. Ik was aan de beurt. Het was zover. Ik kreeg het harnas om en voelde mijn hart in mijn keel. Superveel zin in maar zo spannend. Terwijl alles werd vastgemaakt en ik nog een keer een uitleg kreeg begonnen mijn vingers te trillen. Toen kwam er een grote groep toeristen over de brug. ‘Good luck’, zeiden er een aantal. Ja bedankt. ‘Do you have a last thing to say?’, zei één van de instructeurs. ‘Yes, it was nice to meet you’. Het is goed om angst te hebben anders ervaar je het niet zo geweldig, zeiden ze regelmatig tegen me.
Nou, die woorden hielpen niet echt en dat die grote groep voorbij kwam hielp ook niet want ik moest nog langer wachten. Toen de mensen weg waren en hij zei dat ik ‘daar’ naartoe moest liep ik bijna aan zonder touw. ‘No there!! You don’t have your rope on yet!’ Oke, dit was het moment. Ik moest op het platform gaan staan. Ik kreeg nog wat bemoedigende blikken van de mensen die ik had leren kennen. Op dat platform staan was het engste wat ik ooit gedaan heb! Kleine stapjes vooruit, naar de rand. ‘Don’t look down’, zei hij, maar dat was nog enger omdat ik dan niet wist waar de rand was dus ik keek toch naar beneden. WTF!!!! ‘Oh, no, no, no’, zei ik elke stap, tot ik met mijn wreef over de rand stond. Aaaaaaaaaaaaaah. 3, 2, 1, jump! Ik maakt een kikkersprong en daar ging ik! Ik heb de longen uit mijn lijf geschreeuwd (ik had er de volgende dag keelpijn van) en zag de rivier op me afkomen. Ik heb nog nooit in mijn leven zo hard geschreeuwd en gegild. Wat er allemaal met je gebeurt gaat zo snel. Ik heb geprobeerd te genieten van de omgeving omdat het zo prachtig was, maar ik zat zo vol met adrenaline. Eenmaal boven stond ik nog te trillen op mijn benen. De jongen die ik had leren kennen zei: ‘It makes you feel alive’. ‘Yes, it makes me feel more alive then ever! Life is good!’ De hele dag had ik nog een euforisch gevoel. Maar ik dacht: No way dat ik de swing nog ga doen.
De volgende dag heb ik een relaxte dag gehad en was er een prachtige sterrenhemel en heb ik tot 1.30u met een deken op de grond gelegen en muziek geluisterd. Gedacht aan wat ik allemaal heb meegemaakt, allemaal heb gevoeld, allemaal heb ervaren. Ik kan het nog niet geloven.
Mijn laatste dag, toen ik weer terug moest naar Kathmandu, hoorde ik een aantal mensen die de swing hadden gedaan praten over hoe gaaf het was. Shit, moet ik het dan toch doen, dacht ik bij mezelf. Het kan niet zo zijn dat ik hier ben geweest en achteraf spijt krijg. Dus het gevoel dat ik spijt zou krijgen won het en ik betaalde meteen voor de swing. Ik ging een biertje drinken met een andere toerist en terwijl we aan het biertje zaten werd ik geroepen: ‘Je moet nu naar de brug!’ Ik rende letterlijk naar de brug en na 3 personen was ik al aan de beurt. Dat was wel een stuk beter dan dat uur wachten maar die angst was nog steeds enorm. Mijn hart klapte zowat uit mijn borst. En dat plateau was nog net zo verschrikkelijk als met de bungee jump. Maar wat was het enorm prachtig. Met de swing kon je enorm genieten van de omgeving. De jungle, de rivier, de watervallen. Wat was ik blij dat ik die swing ook gedaan heb. I did it again!

De laatste avond heb ik toevallig gegeten waar ik de eerste avond ook met een groepje heb gegeten. Super sfeervol plekje waar ik heb genoten om mijn laatste avond af te sluiten in Nepal.
De volgende dag had ik om 17.00u mijn vlucht en heb ik ’s ochtends heel relaxed nog gewinkeld met de jongen die ik had leren kennen en wat souvenirs bij elkaar gesprokkeld. Het ging me super goed af en het afdingen werkte als een tierelier. Ik besefte eigenlijk ook nog niet dat ik naar huis ging. Maar eenmaal op het vliegveld van Kathmandu overviel het me. Ik ga nu echt naar huis. En alhoewel ik super blij was om iedereen weer te gaan zien gaf het een dubbel gevoel. Het avontuur zit erop en dat deed eigenlijk ook wel een beetje pijn omdat het zo geweldig was. Wat ben ik blij dat ik deze stap gemaakt heb. Het is misschien cliché maar het heeft echt mijn kijk op het leven veranderd en ik hoop dat ik dat vasthou. Ik ben zoveel relaxter als voordat ik ging. Die vrijheid voelde heerlijk. Ik heb een hele andere kant van mezelf gezien. De altijd zo georganiseerde en geplande Charlotte kwam zonder plannen aan op Kathmandu. Ik kan op mezelf vertrouwen, waar dan ook en dat geeft een super goed gevoel. Helaas het prachtige bijzondere land achterlaten. Maar ik heb een zin gelezen die ik continu in mijn hoofd heb:

‘Don’t cry because it’s over, smile because it happened.’

En ik had mijn blognaam voor de grap zo genoemd (Charlotte op avontuur) maar een avontuur was het! En wat voor één!