Trauma...

19-9 Oh mijn god, ik denk dat ik nog nooit zo bang ben geweest in mijn leven.
We zouden de olifanten gaan monitoren maar we hadden de telemetrie niet nodig omdat ‘andere’ Megan (we hebben er 2, deze Megan is nieuw, we noemen haar daarom ‘andere’ Megan) een bericht ontving dat ze de olifanten al gelocaliseerd hadden. Toen we erheen reden zag ik al een safari-auto staan dus vroeg ik aan Megan: “Staan daar de olifanten?” “Nee, het is maar een leeuw.” “Maar een leeuw?!” Jezus, dan ben je dus echt al heel wat gewend. En daar lag er 1, een mannetjesleeuw languit op de weg. Ze wisten al van de ochtendrit date r een buffelkill was en hij had zijn buik goed vol. Terwijl hij op een afstand voor ons lag maakten we wat foto’s, kreeg ik nog wat uitleg van een ander vrijwilliger over mijn camera, at ik mijn appeltje en bespraken we wat we voor eten zouden maken. Bizar toch?!
We hebben er een half uur gewacht denk ik in de hoop dat hij van de weg af zou gaan, want dat was de weg die we moesten hebben om de olifanten te zien. Maar hij bewoog amper. We zijn uiteindelijk met een omweg bij de olifanten gekomen. Toen we weer terug naar het huis gingen, omdat het donker begon te worden, kwamen we weer op de weg waar de leeuw lag. Maar ik zag op dat moment ook een andere mannetjesleeuw in de bosjes liggen met zijn hoofd naar de weg. Ik vroeg ‘ andere’ Megan om te stoppen en ze stopte vrij dichtbij, zo’n 10 meter. Hetty zei al meteen: “Dit vind ik niks hoor, zo dichtbij.” Hij bleef ons aankijken maar het was een prachtig gezicht. Op een gegeven moment gaapte hij of liet hij in ieder geval zijn tanden zien en stond hij op. Eerst dacht ik dat hij gewoon een stukje verder de bush weer in zou lopen maar hij bleef ons aan kijken en ‘andere’ Megan starte al de auto. Ze reed langzaam naar voren en op dat moment maakte hij meteen een draai naar ons en stond hij aan mijn kant op zo’n meter afstand. M’n ogen vielen er zowat uit en mijn hart klopte in mijn keel. Hetty trok op dat moment aan mijn arm als een soort bescherming maar het enige wat ik dacht was: stil blijven zitten, stil blijven zitten, stil blijven zitten.
Op dat moment reageerde Megan meteen door hard achteruit te rijden en flink gas te geven richting hem en heel hard te schreeuwen. Op dat moment rende hij weg. Daarna moesten we echter nog langs die leeuw die op de weg lag en die stond op dat moment ook op. Gelukkig deed hij verder niets.
Het was zoooo eng, ik kan het niet in woorden beschrijven. Die andere keer liepen ze gewoon op zijn gemak voorbij maar deze leeuw was echt op ons gefocust.
Achteraf sprak ik er met Megan over. Ze zei dat als we vooruit gereden waren hij ons achterna was gerend en makkelijk in de pickup was gesprongen. Door een move te maken richting de leeuw laat je zien dat je meer bent als hem.Als we dat niet gedaan hadden deden we hetzelfde als een prooi.
Ik en Hetty vonden toch wel dat we echt te dichtbij stonden en hij daarom geirriteerd raakte. Megan dacht dat het kwam door de schemer omdat ze dan actiever worden. Ik vind het vervelend dat we zo dichtbij stonden en hem daardoor gestoord hebben. Daar hadden we iets van moeten zeggen tegen Megan. ‘Onze’ Megan (die we eerst hadden) was er dan ook niet zo blij mee toen ze het hoorde.
Natuurlijk heb ik daar geen foto van want ik had al schrik om mijn hoofd te bewegen.
Damn, wat was dat doodeng. Ik zie het nog precies voor me en ik was nog steeds aan het shaken toen we terug waren.
Het was een gave ervaring maar ook weer niet want dit ging duidelijk te ver. Wat een avond…
Ik heb er denk ik een trauma aan overgehouden want toen we ze gisteren (20-9) weer zagen, op dezelfde plek bij de buffel, wilde ik zo snel mogelijk weer weg. Ik heb ze wel goed genoeg gezien!

Niet alles wat ik hier doe is zo spannend… Dat zou ik niet volhouden ;)
We zijn soms uren aan het zoeken tot we de dieren hebben gevonden waarvoor we in eerste instantie zouden gaan. Maar dat is de natuur… Zoals gisteren hebben we 3 uur gezocht naar de wilde honden, zelfs met telemetrie, maar als je ze dan uiteindelijk vindt is dat natuurlijk super!
We hebben ook dagen gehad dat we de cheetahs zoeken en ze gewoon niet gevonden hebben. Dan is het frustrerend. Maar het reservaat is enorm en ze hebben geen tracking band om. Dan is het echt een naald in een hooiberg.

Die ochtend moesten we naar het dorp voor de boodschappen en de accu van de pick-up was kapot. Daarnaast had hij een onderhoudsbeurt nodig omdat de remmen het bijna begaven. En die zijn toch wel handig hir, met ons los in het bakkie. We hebben die ochtend geluncht in een super chique lodge met uitzicht over een meer en op de bergen. Dat was even relaxen!
En dat heb je soms echt nodig als je elke dag om 4, 5 of half 6 op pad gaat. Maar hier is dat helemaal niet erg!
Ik snap nu trouwens ook waarom de donkere mensen zo goed kunnen dansen. Je ziet ze langs de weg dansen, in de supermarkt, overal! Maar het deuntje en het volume van de muziek maakt ook dat je automatisch met je heupen mee gaat bewegen. Het was fijn om even in de bewoonde wereld te zijn maar ik was ook blij om weer terug te zijn.

Gisteren, 20-9, was het plan om een bull (mannetjes olifant) te vinden omdat hij gedart moest worden voor medicijnen. De medicijnen zorgen ervoor dat zijn testosteron wat omlaag gaat, omdat hij alles vernield door zijn agressiviteit. Dat kunnen ze hier in de droogte niet hebben.
Na een tijdje zoeken hoorden we dat ze de bull gevonden hadden. Maar omdat ze eerst de dierenarts hier moesten laten komen, wat nog wel een half uur kon duren, moesten wij hem blijven volgen. Toen hij op een perfecte plek stond naast een weggetje richte de dierenarts zijn geweer, schoot en hij zat erin. De bull kneep zijn billen even samen en rende een stukje en dat was het… het medicijn zat erin en hij liep weer rustig verder. Het was echt heel gaaf om te zien.

Tussendoor ben ik aan het helpen om camera vallen te maken maar heb ik het ook echt nodig om even te slapen of te relaxen tussen al dat volk en die indrukken door. Ik verveel me geen moment!