Namaste!

Alweer de 12e dag in Nepal. Ik kan niet zeggen dat het snel gaat of dat het langzaam gaat. Ik ben echt in de relaxmode en zie het elke dag wel. Wat een verandering he. Ja ik ben het echt ;).. Dan geniet je dus echt het meeste. Op het moment ben ik onderweg naar Pokhara. De weg met de bus is uhm, interessant. Toen ik van Kathmandu naar Chitwan met de bus ging (was een verschrikkelijke rit!), kwam ik een Nederlandse jongen tegen die me aansprak en ik zag de schrik in zijn ogen. 'Ik ben echt bang', zei hij. Och gerrem haha, een volwassen kerel. Ik zag wel dat het niet overal heel veilig was maar ik had geen schrik. De weg was gewoon verschrikkelijk. Ik heb geprobeerd mijn ogen dicht te doen maar stootte continu mijn hoofd door de ruige rit. Naast me zat een Indiër waar ik na even ook wel klaar mee was en ik had zo'n keelpijn! Maar goed, ik was gearriveerd.
Deze rit is iets beter maar ik voel me dan ook weer een stuk beter.
Het starten in Kathmandu was een uitdaging. Ik kwam er achter dat ik eigenlijk niet genoeg research had gedaan dus keek ik voor ik naar bed ging wat ik de volgende dag zou gaan doen. En plannen wijzigen dagelijks. Eerste dag in Kathmandu rondgezworven. Interessante stad. Je moet op je hoede zijn voor de scams die ze hebben waarvoor ze je aanspreken en er is geen één straatbordje maar verder was het echt goed te doen. Ik voelde me niet onveilig. En de meeste mensen waren enorm behulpzaam. Die dag, toen ik naar een stupa liep op een berg, ging ik even op een bankje zitten naast Jake, een Engelse jongen die net naar boven was geweest, ik moest nog gaan. We raakten wat aan de praat en zeiden elkaar weer gedag. Nadat ik boven was geweest wilde ik terug naar mijn hostel maar liep langs een restaurantje met super mooi uitzicht en ik zag wat toeristen zitten. Oké, een pauze kan wel even...Ik had immers al uren gelopen en het was een uur of twee. En wie zat daar...Jake. Dus we aten wat en hij vertelde over zijn super goede ontbijt in zijn hostel. Ik dacht dat lijkt verdomd veel op mijn ontbijt. En ja, hij bleek in hetzelfde hostel te zitten. Van al die honderden hostels haha. Die dag ontmoette ik nog wat mensen en 's avonds zaten we met 9 personen in een super gezellig restaurantje. Dat was een goede eerste dag! De volgende dag ben ik met een Nederlands meiske met de lokale bus (voor 40 cent!) naar Bhaktapur gegaan. Erg mooi stadje en ik was blij dat ik even uit Kathmandu was. Het leukste is om door de steegjes te lopen en hun echte leven te zien. De geitjes en kippen die los rondlopen, de mensen die in hun huisje of tuintje aan het werken zijn. Namaste!
Ik was echter wel een beetje klaar met de drukte van Kathmandu dus wilde daarna naar het Chitwan national park, de Jungle in. Dat bleek nog niet zo makkelijk. De eigenaar van het hostel raadde het me af.
Er was een groot festival die 4 dagen zou duren dus alles zou wat anders zijn. Bijna geen bussen, niet veel mensen aan het werk, hij vond het niet veilig voor me. Oké, als hij het zegt dan zal ik dat maar niet doen. Een volgende optie was de bergen in, Nagarkot. Dat was top om even een momentje te nemen. Het stond bekend om de mooie zonsopkomsten en ondergangen. En dat was zeker waar. Ik was dus helemaal in mijn element. Elke ochtend stond ik om 5.30u op en klom ik over het hek van het hostel omdat deze nog gesloten was en elke avond zat ik om 17u klaar voor de zonsondergang. Ik had de tip gekregen om naar een bouwval te gaan, een hotel die ze aan het bouwen zijn, omdat daar het uitzicht perfect zou zijn. De bewaker van een hotel liep in de ochtend en avond heel dat end met me naar boven door het betonnen gebouw. Toen ik eenmaal boven was heb ik met mijn handen voor mijn mond gestaan, zo mooi was het!! 'Morgen ben ik er weer!', riep ik dan naar de bewaker. 'Yes, 5.30u!'. Die besneeuwde bergen op de achtergrond waren adembenemend en je kon de Kathmandu vallei inkijken. En ik was er helemaal alleen, heerlijk! Maar er was verder niet echt veel te doen. Ik heb een trekking gemaakt naar een uitkijkpost. Ze zeiden een uurtje lopen maar voor mij was dat uurtje 2 uur, waar ik achteraf om uitgelachen werd. Ik dacht dat ik het toch niet zo slecht had gedaan maar goed. De route was erg mooi! Misschien was ik daarom zo langzaam.
Tijdens het festival eerden ze de hond, koe, buffel en broers en zussen. De hond van het hostel had een bloemenkrans om en een rode stip tussen zijn oogjes. Zelfs de zwerfhonden hadden het. Dat is geweldig toch?! In Nagarkot kwamen er telkens groepen jongeren naar het hostel om te zingen (als je het zo kon noemen) en te dansen. Dus ik heb zelfs nog een dansje mee gewaagd, op de muziek van Tiësto.
Vanuit mijn hutje had ik uitzicht op de bergen. Toen ik echter de eerste avond op mijn kamer kwam hoorde ik van alles ritselen, shit, ratten onder het dak. En het waren er veel! Continu dat piepende geluid en de nageltjes op het dak. Ik dacht zolang ze niet binnen komen vind ik het prima met mijn oordoppen in.
Omdat er geen opties waren om van Nagarkot naar Chitwan te gaan door het festival droop ik maar weer af naar Kathmandu, maar dan Bodnath, het verlengde van Kathmandu. Ik had een hostel gevonden met een Nederlandse eigenaresse. En voor een nachtje leek me dat wel leuk. De taxichauffeur die ik vanuit Nagarkot had was al wat mopperig want hij moest op tijd terug zijn. Vervolgens kon hij het guesthouse niet vinden. Ik had een nepalees simkaartje gekocht dus heb ik hem met Google maps de weg gewezen. Maar zelfs toen begreep hij het amper. Toen we echter bij de eindbestemming waren, keken we in een steegje. Dat leek niet helemaal te kloppen. Ik vroeg hem naar het hostel te bellen maar hij werd echt boos op me. Ik was klaar met hem en zei: 'laat me er NU uit!' Ik dacht, ik loop wel verder. En toen ik uitstapte keek ik achterom en zag ik Martine, de eigenaresse. Top! Zeker geen fooi voor hem ;)
Bodnath heeft een prachtige stupa waar de monikken en andere boeddhisten dagelijks bidden. Het was een mooi gezicht hoe ze zoveel rondjes om de stupa heen liepen. Tijdens het eten had ik een super mooi uitzicht op de stupa, de bergen en de zonsondergang.
Het stikte er natuurlijk van de Nederlanders in het guesthouse die verassend niet zo in waren voor een praatje. Ik raakte aan de praat met Raymond, een kerel van 38 jaar uit Australië die al 4 jaar op zijn motor rond aan het reizen is door Azië, Australië en nu onderweg is naar Europa. Mijn volgende stop zou Chitwan zijn en hij had wel interesse. Ik was wel blij want na dat verhaal wilde ik eigenlijk niet alleen de jungle in. Dus we regelden het en een paar dagen later zaten we in de Jungle. Ik was snotverkouden maar wat heb ik genoten van die drie dagen! Het was zo bijzonder om elke dag door de jungle te lopen en niet te weten wat je tegen gaat komen. Toen we de tocht begonnen zei de gids tegen ons: 'niet praten in de jungle, voor een neushoorn moet je een boom in klimmen, minimaal 2 meter, voor een beer moet je niet rennen en als je een tijger ziet moet je hem in zijn ogen aankijken en langzaam achteruit gaan. Daarna rennen!' Hmm, oké. De twee gidsen hadden alleen een bamboestokje bij, voor het geval dat...
Raymond is een boom van een kerel dus ik dacht dat komt wel goed maar als er we een neushoorn zagen en deze vrij dichtbij kwam ging hij achter mij staan, de held! We hebben er best veel gezien en zijn heel dichtbij kunnen komen. Soms had ik eigenlijk wel schrik. 'Ik gebruik mijn zoom van mijn camera wel', zei ik dan maar die mannen wilden natuurlijk wat actie. Nou, actie kregen we soms wel ja.
We zijn echt op prachtige plekken geweest, hebben veel herten, neushoorns, een sloth bear, krokodillen, vele mooie vogels en heel veel tijgersporen gezien. Helaas de tijger zelf niet gespot.
De tweede nacht sliepen we in een homestay. Dat was toch wel echt heel bijzonder. Het leek echt of je 100 jaar terug in de tijd ging. Het dorp had huizen van klei, transporteerde de hooi en rijst met buffels, het leek het prehistorisch dorp wel. De homestay had geen elektriciteit dus 's avonds zaten we met een kaarsje, goede maaltijd en vuurvliegjes die voorbij kwamen vliegen aan het eten op een dak. De laatste dag hadden we de keuze om
45km terug te lopen of een stukje een lokale bus te nemen. Wat was ik blij dat we het tweede hadden gekozen want ik was echt kapot! Omdat de bus vol was konden we op het dak zitten. Wat heb ik gelachen! Ondertussen zagen we nog wat dieren voorbij komen.
De natuur was ook echt prachtig met zoveel verschillende landschappen. Op sommige plekken kon je het Annapurna gebergte zien. En het was zo enorm spannend als we weer wat hoorden ritselen en gingen kijken wat er te doen was. Ik heb echt genoten van die dagen!
Gisterenavond gingen we ergens een hapje eten toen we iemand 'rhino!' hoorden roepen. Wat?! Er liep gewoon een neushoorn door de hoofdstraat heen met een horde mensen erachter. Blijkbaar komt hij bijna elke dag om naar de rijstvelden te lopen. Bizar zeg!

Nu dus Pokhara. Ik ga me voorbereiden op de trekking die ik ga maken in het Annapurna. Ik moet nog het een en ander regelen en warme kleren en een slaapzak kopen. Het zal zo'n 2 weken duren door de bergen dus ik weet niet of ik bereik heb. Maar weet dat ik nog steeds zo enorm geniet en het allemaal goed gaat!