'this is an adventure, not a holiday!'

'It's an adventure, not a holiday', zei de gids Moza streng toen we de tour begonnen. En dat was het in het begin, phoe. Na mijn heerlijke goede nacht in Kampala (gekkenhuis trouwens, snachts riep een bezetene de hele nacht!) kon ik mijn tentje opzetten in Kabelega, dichtbij de Murchison falls. Ze raadden het af om je spullen in de tent te laten ivm het opensnijden van je tent snachts (sorry ma, ik heb je deze informatie bespaard gelaten). Ik was er dus niet echt gerust op en sliep met mijn kostbare-spullen-tasje in mijn lakenzak. De rest van de spullen moesten in de truck blijven en dat was super onhandig. Twee dagen heb ik het volgehouden en het tweede gedeelte heb ik een upgrade gedaan haha. Want voor mij is het wel een holiday! En dat was een goede beslissing!
Het Murchison Falls national park was overigens prachtig! De dag naar aankomst zijn we 's ochtends het park in gegaan om de chimpansees te zoeken en dat was erg gaaf!
We vonden ze al vrij snel en er zat er één op ons pad. Heel bijzonder om ze te zien. Ze waren volop aan het eten. Na de chimpansee trekking gingen we naar de murchison falls. Wat was dat een geweldige verassing zeg! Echt prachtig! Het uitzicht was adembenemend. Je zag de regenbogen in de waterval schijnen. In de middag had ik ervoor gekozen om een bootcruise te doen. En wat was ik blij dat ik die keuze had gemaakt. Ook dat was echt geweldig. We zagen ontzettend veel wild tijdens de boottocht: olifanten die aan het drinken waren, veel, heel veel hippo's, antilopen, wrattenzwijnen, krokodillen en heel veel ontzettend mooie vogels. Met John, mijn maatje vanaf de eerste dag in Oeganda, dronk ik een Nile-biertje op de Nijl. Hoe bijzonder...
John is een man van rond de 55 die zijn baan heeft opgezegd en 2 jaar reist. Wat een geweldige man was dat. Uren heb ik met hem gebuurd. Hij heeft 96 landen tot nu toe bezocht. Indrukwekkend!
Oké, met de bootcruise gingen we stroomopwaarts naar de falls. Dus we zagen de falls van een andere kant. Zo ontzettend mooi. Ik heb trouwens mijn beste toilet bezoek ooit gehad. Ik was een little bit tipsy van het bier (ik kan echt niet tegen drank) en ik ging naar de wc aan de achterkant van de boot waar we net van de falls af vaarden. Dus ik keek tijdens het bezoek recht tegen de falls. Wauw!
Er stond een gewonde olifant in het water. De gids zei dat hij waarschijnlijk in een snare is gelopen want er was een stuk van zijn slurf af en zijn voorpoot was gewond. Het was zo sneu want de gids zei dat hij daarom nu minder goed kon eten. De andere groep had de chimpansees trouwens niet gevonden. We waren dus weer the lucky group. Het was echt een geweldige dag!!
Na de murchison falls zijn we terug gereden naar Kampala. Even wat me-time met een proper bed!
De laatste 3 nachten gingen we naar Lake bunyonyi. Wat was dat geweldig mooi zeg! Ik had dus de upgrade gedaan naar een kamer en ik kreeg een houten kamertje met uitzicht over het meer met al mijn eigen spullen dichtbij. Ik heb elke dag mijn ogen uit staan kijken op mijn balkonnetje. Genieten!
De rit naar de Lake was trouwens ook spectaculair.
De mensen hebben het hier denk ik niet super slecht. Niet goed zoals onze begrippen maar ze hebben een stenen huisje en allemaal een flinke moestuin. Voedsel is in overvloed. De mensen zijn wel een beetje vreemd. Niet echt vriendelijk op uitzonderingen natuurlijk na. Na Zuid-Afrika was dag wel even wennen! De mannen waren zelfs vrij irritant omdat ze na 5 minuten praten in gebrekkig Engels al een e-mailadres of nummer wilden. Uhh, nee!!!
Er waren wel zoveel kindjes die elke keer zwaaiden als we met de truck voorbij kwamen. We waren wel een bezienswaardigheid. Toen we een keer gewoon langs de weg gingen lunchen keek ik na een tijdje achter me en stonden er zo'n 20 mensen achter ons naar ons te kijken. Uhm ja, awkward.
De eerste dag in Lake Bunyonyi zijn we naar een pygmie village gegaan. Zij zijn blijkbaar uit de Jungle gejaagd om de gorilla's te kunnen beschermen.
We moesten een ritje van een uur varen over het meer (helemaal niet slecht) en zagen voor ons eindpunt een aantal kinderen aan komen rennen. De gids zei: die zijn er voor jullie. En dat waren ze, want ze wilden continu onze handen vasthouden en ons helpen de stijle berg op te klimmen. Ze wisten niet dat we zouden komen omdat alleen Nomad daar naartoe komt eens in de 2 maanden. Halverwege namen we een pauze bij een huisje waar de radio aan stond. Daar hebben we net de kindjes gedanst en dat ritmegevoel is echt niet normaal. Een mannetje van een jaar of 4 maakte me toch een paar moves! Wat heb ik gelachen!
De kindjes en ouderen uit de pygmie village waren er toch een stuk slechter aan toe. Je kon de kleuren van de kleding niet meer zien want het was gewoon bruin van viezigheid en kapot gescheurd. De kindjes hadden allemaal vieze gezichtjes en ze hadden verschillende schoenen rechts en links aan. Hun inkomen waren wij dus en op het land werken in andere dorpen. Hun modderhuisjes waren er slecht aan toe. Ik heb een aantal armbandjes gekocht die ze maakten van riet en plastic zakken. Er was een project gaande dat de gids bedacht had: je kon een geit kopen voor hun zodat ze daar weer een stukje grond van konden kopen. Een Canadees echtpaar had er één voor ze gekocht. De foto's zouden volgen. Na ons bezoek liep een klein manneke met me mee naar beneden op zijn blote voetjes over de harde stenen. Hij was zo schattig!
Voordat we in de boot terug zouden gaan heb ik nog een pak koekjes uitgedeeld. Dat was echt overweldigend! Ze stonden met zijn 15e voor mijn neus en trokken de koekjes uit mijn hand. Dat kleine manneke was zo met zijn handjes omhoog aan het grijpen tussen de grotere maar ik zag hem eerst niet. Och germ. Op het laatst vochten ze gewoon om de laatste koekjes. Was echt bizar.
Wat hebben we het dan toch goed he... Jezus.. oh over Jezus gesproken. Toen ik die ochtend opstond, was op zondag, waren ze bij de lodge in de bar een plechtigheid aan het houden. Allemaal volop aan het zingen. Zag er best gezellig uit. Toen we onderweg waren naar het meer kwamen we nog een parade tegen met een praalwagen. Alles voor Jezus haha. De mensen waren aan het springen en zingen met hun handen in de lucht. Mooi om te zien. De rest van de dag had ik gezwommen in het meer en nog wat zon meegepikt. Dat was relaxed!
En de 24e....Ja dat was zooooo bijzonder. Ik kan het moeilijk onder woorden brengen. Het was bijzonder, magisch, geweldig, indrukwekkend, alles!
We moesten om 5.30u vertrekken en het was best een eindje rijden naar het bwindi national park. Maar de rit ernaartoe was al prachtig. De mist hing tussen de bergen en de zon kwam op.
Eén moment toen we stopten kwam er een jongetje langs me staan. Ik kon maar niet verstaan wat hij zei: 'pennie? Picture? Pic? Oooh money! No!!' Heb ik een hekel aan. Kei hard is ze he. Toen we eenmaal aankwamen in het park kregen we eerst een briefing. Ik vond het best spannend want zouden we ze wel zien? Ik had continu een lach van oor tot oor (die later nog groter werd). De gids zei dat er nu rond de 800 gorilla's zijn en bwindi één van de twee parken is waar ze nog leven. 5 groepen hebben ze die je kunt bezoeken. Wij kregen de Nshongi groep met 8 familieleden. Ik voelde me meteen weer geweldig in de Jungle. De jungle is zo'n bijzondere plek. Het was erg warm want je moest lange mouwen, een lange broek en handschoenen aan doen ivm de brandnetels die enorm waren maar ik vond het heerlijk! Voor en achter ons liep iemand met een geweer voor het geval we olifanten tegen zouden komen. En je zult het niet geloven maar op het paadje waar wij liepen en naar net door konden lopen lag verse olifantenpoep. Hoe doen ze dat in vredesnaam?! Toen we best een pittig stuk hadden heuvelop waren gegaan hoorden we ze reopen. Wauw! Jeej! We zijn er bijna! Ik maakte een sprongetje van blijdschap. Ze zeiden dat we onze tassen en stokken achter moesten laten en liepen achter de gids aan die met de machete een pad voor ons maakte. Dat was spannend! En daar waren ze, we zagen eerst een moeder met een baby van 9 maanden oud die heerlijk met zijn tweeën aan het spelen waren. Mijn mond en ogen vielen open. Wat prachtig! Waar ik zo lang naar heb uitgekeken , de beesten die ik zo bewonder en waar ik heel veel geld aan uit heb gegeven... Maar wat was het magisch en dubbel en dwars waard! Een derde kwam een paar keer voorbij gerend en was echt aan het rotzakken. Ze kwamen zo dichtbij en gaven echt niks om ons. Op een bepaald moment was het echt 2 meter dat er één kwam snuffelen naar ons. In de verte zag ik de enorme silverback door de bosjes komen. Wat een indrukwekkend beest zeg. De baby was echt zo cute en telkens aan het spelen en de silverback was heel cool aan het wezen. Die spieren zijn erg indrukwekkend. Er was er een zich echt voor ons uit aan het sloven want hij rolde een paar keer voor ons door. Toen we na een uurtje moesten gaan en de gorilla's vertrokken kon ik mijn brede glimlach niet van mijn hoofd halen. Ik dacht continu: 'was dit echt?!' Ik moest bijna een traantje weg pikken. Als we een tussenpauze namen keek ik over de vallei de Jungle in en dacht ik aan hoeveel geluk ik heb om dit mee te mogen maken. Ik ben er nog van aan het genieten als ik de foto's zie. Ik heb echt van elke minuut genoten. We hadden ook geluk dat we ze zo snel al gevonden hadden. Maar ik had nog wel een paar uur langer door de Jungle willen hiken. Dat ga ik dus wel echt in Nepal doen, besloot ik meteen!
En toen zat het er alweer op na het laatste dagje terug in Kampala. 's Avonds zijn we nog een afscheidsetentje gaan nemen in een shoppingmall met een aantal van de groep. Weer erg leuke mensen. Een oudere groep maar ook van deze groep heb ik genoten. En John, we zeiden tegen elkaar dat we elkaar zouden missen maar ik contact zouden blijven. Die man had echt een hart van goud. En weer een aantal adresjes die voorstelden om een keer langs te komen. De rest van de groep ging door naar Nairobi dus heb ik ze uitgezwaaid. En ik had het toch weer even moeilijk toen ik de truck zag vertrekken..
Maar nu Nepal. Het begon verschrikkelijk want ik mocht niet inchecken omdat ik geen terugvlucht naar huis had geboekt vanuit Nepal. Die moest ik blijkbaar hebben. Wat baalde ik dat ik dat niet wist. Ik had 1,5 uur om het te regelen, zei de grondstewardess streng. In rende naar beneden waar internet zou zijn. Nou, niet dus. In paniek rende ik en winkeltje binnen en daar vond ik een engeltje. Ze heeft me met alles geholpen. Het zoeken naar een agency, het pinnen wat ook verdorie niet lukte en het rennen naar de gate met mijn rugzakken. Ze zei continu tegen me: 'doe maar rustig meisje, het komt goed'. Wat heb ik haar vaak geknuffeld en gezegd dat ze een engel is! Anders had ik waarschijnlijk dagen moeten wachten tot mijn volgende vlucht. Dan was ik terug gegaan naar Zuid-Afrika ;) maar zonder haar was het me niet gelukt.
Wat was ik blij dat ik in die vlucht zat! In Abu Dhabi heb ik 14 uur moeten wachten. Maar Etihad is geweldig en zouden een lounge voor me geregeld hebben om te slapen. Uh, ja, niet dus! Maar ik heb verbazingwekkend goed geslapen op een bankje. En nu ben ik in Kathmandu. Morgen gaat het avontuur weer beginnen. En dit is dus echt een uitdaging voor me. Heb net een beetje uitgestippeld wat ik morgen wil zien en doen. Perfectionistische gestructureerde Charlotte op avontuur in Nepal. Niet lachen! ;) Jullie horen het hoe het verloopt ;)