Haat-liefde relatie

Dag 11 van de hike. Dagen vliegen voorbij van 6-8 uur lopen.
Ik heb een haat liefde relatie met hiken. Want wat heb ik prachtige natuur gezien dat elke dag kon veranderen, wat heb ik mooie pure plekjes gezien en in leuke guesthouses geslapen, wat was het hoogste punt een enorm goed gevoel en we hebben op de mooiste plekjes gepicknickt met thee, Tibetaanse brood en pindakaas, maar wat heb ik veel afgezien. Ik moet bekennen dat ik er redelijk naïef ein ben gestapt en het heb onderschat. Totaal zonder enige voorbereidingen, nog nooit gehiked, laat staan 2 weken, geen conditie en dan een backpack op mijn rug van ongeveer 12kg. Mijn hoogtevrees heeft 10 dagen heel wat doorstaan. Ik heb wel 15 hangbruggen gehad, uren en uren en uren op een minipaatje langs afgronden gelopen en doodsangsten doorstaan toen we een dag wilden acclimatiseren ivm hoogteziekte en een landslide area doormoesten. Maar dat later meer. Ik heb dagen gehad dat ik in een thermoshirt heb geslapen met mijn fleecevest en jas met 2 dekens. Maar ik heb ook momenten gehad dat ik buiten op een bankje zat met mijn thee, een dik deken om me heen met uitzicht op de besneeuwde bergen die verlicht werden door de maan. Genieten!
Ray heeft zo enorm geholpen. Als ik er doorheen zat was hij degene die me weer met een big smile wist op te beuren. Hij heeft voor me gezorgd als een grote broer. En wat hebben we wat af gelachen. En we hebben door goed te acclimatiseren vanaf 3500m kunnen voorkomen dat we hoogteziekte hebben gekregen. We hebben heel wat helikopters gezien die mensen afvoerden omdat ze niet meer konden lopen. Je lichaam moet wennen aan die ijle lucht en dat merk je aan alles. Benen verzuren, kort van adem en herstel duurt langer.

We waren onvoorbereid en namen onze plannen voor de eerste dagen door in de bus naar het beginpunt, die trouwens weer erg interessant was omdat we zo op elkaar gepropt waren. En daar gingen we dan, van jungle naar naaldbossen, van naaldbossen naar rotsen met heide, van heide naar een dorre, woestijnachtige omgeving, naar de besneeuwde toppen. Heuvel op, heuvel af, heuvel op, heuvel op, heuvel op ;)
Ik ga één dag laten zien uit mijn dagboek want het is zo lastig om alles te vertellen. Het hoogste punt....

17/11
We hebben het gehaald! 5416m om precies te zijn! 3 uur een kilometer in hoogte omhoog klimmen en het was zwaar, heel zwaar. Je ademhaling heb je niet onder controle. Ik moest super kleine stapjes maken om het vol te houden en het was koud, heel koud.
Wij om 5.45u in het donker met ons hoofdlampje omhoog de berg op. En er leek geen end aan te komen. Sommigen waren zo onderkoeld die we tegen kwamen en ik kon geen woord zeggen toen ik aan het lopen was door mijn korte, vlugge ademhaling. Om de paar minuten moest ik stoppen om weer op adem te komen en mijn benen een momentje rust te geven. We zijn een keer bij een mini theehuisje gestopt om wat thee te drinken omdat ik zowat bevroor. En daar heb ik op de meest gore toilet ooit gezeten, het was eigenlijk een hokje zonder deur. Stapels opgedroogde, bevroren poep en ik kon mijn voeten net op 2 stenen zetten die op de hoop geplaatst was. Maar goed, na een hele lange tijd, stapje voor stapje, zei een local die we tegenkwamen dat het nog een uur was. Dus elke keer als we een stijle helling hadden gehad hoopte ik dat het daar was. Maar nee... Mijn drinken was bevroren, ik had dubbele handschoenen aan en nog koude handen en de kol die ik over mijn mond en neus had was aan de buitenkant bevroren.
Maar toen zagen we wat vlaggetjes (zijn gebedsvlaggetjes die je overal in Nepal ziet). 'Zou het daar zijn?', zeiden we tegen elkaar? Ik durfde het niet te hopen tot we dichterbij kwamen en mensen elkaar zagen omhelzen. Jaaaaaaaaaaaaaaaa!! De energie die ik kreeg was onbeschrijfelijk. Wat was ik blij! De plek was niet geweldig mooi want ik heb ondertussen mooiere plekken tijdens de hike gezien maar dat euforische gevoel dat je het gehaald hebt, zonder ernstige problemen is gewoon ge-wel-dig! Ik rende zelfs een paar heuvels op voor het uitzicht terwijl ik dat daarvoor echt no way kon. Wat was ik blij! Zo'n bijzonder moment waar je je eigenlijk een week op voorbereid om hoogteziekte te voorkomen.
Na een aantal foto's moesten we 4 uur naar beneden. Zo'n 1800m in hoogte dalen. Dat was echt killing voor mijn knieën maar omdat ik in het begin zo euforisch was heb ik naar beneden gezongen.
Na een goede lunch (dat hadden we namelijk dagen niet gedaan) zagen we Muktinath, de plek waar we wilden verblijven. Van veraf een leuk plekje met een super mooi klooster maar van dichtbij niet geweldig. Uiteindelijk vonden we toch een super gezellige sfeervolle guesthouse, hotel Bob Marley. Met zijn muziek op de achtergrond, met zijn allen om een supergrote haard een lokaal drankje drinken. Daar hebben we het gevierd! Topdag!

Ja ik zou nog terugkomen op dat acclimatiseren met de route met de landslides.
Ray wilde graag naar het hoogste meer van de wereld, Tilicho Lake en had me na een tijdje overgehaald om mee te gaan. Het ligt namelijk van de route af maar omdat het op 5000m ligt is het goed om te acclimatiseren tegen hoogteziekte. Oké vooruit dan. Hij zei dat het een makkie zou zijn. Nou, ik geloof het niet meer wat hij zegt want het was verschrikkelijk! We verbleven in Shree kaka, een dorpje voor base camp. In één dag zou je het meer op en neer net kunnen halen. Wij dus vroeg op. Maar het eerste stuk was zooooo doodeng! Het was enorm stijl en 2 uur langs afgronden. We kwamen een bordje tegen met 'landslide area' en ik wist dat je dan afstand van elkaar moest houden tijdens het lopen. Toen we een landslide tegenkwamen (er is dan geen pad meer) had ik het gehad. Zelfs Ray wist niet hoe we eroverheen moesten komen en zei: 'we gaan ons leven niet riskeren om naar een meer te gaan'. Die landslide was de druppel. Dat meer kon me gestolen worden. Ik kon bijna janken, zo'n schrik had ik. En wetende dat ik die verschrikkelijke weg ook weer terug moest! Toen we in base camp aankwamen was ik er helemaal klaar mee. 'Ik stop hier!' Zei ik tegen Ray. Ik voelde me enorm schuldig want dat betekende dat hij alleen naar het meer moest, wat nog 2 uur stijl omhoog was. 'Je gaat niet alleen terug', zei Ray. Nee nee. Net toen ik van plan was om een gids voor dat stuk te huren kwam ik een Israëlisch meisje tegen. Het was geen probleem om met hun terug te lopen. Top! Groepje van 5 met een porter. Ik heb me zo goed vermaakt. We liepen op ons gemak, hebben veel gepraat, zelfs thee gezet tijdens een pauze en flauwe spelletjes gedaan. Dat hielp enorm tegen mijn angst. En wat was ik blij toen ik naar het uitzicht aan het kijken was en ik Ray terug zag komen. We waren veilig weer terug. Achteraf zeiden we tegen elkaar hoeveel schrik we hadden. Ray zei: 'Ik heb veel meegemaakt en gedaan maar dat was denk ik wel het meest enge ooit'. Zegt een kerel die in Afganistan is geweest. Ik wil niet overdrijven maar het was echt een stap verkeerd en dan lag je in de afgrond.
Maar ik heb dus ook zoveel mooie momenten gehad als we een dorpje bereikten en ik zooooo blij was dat we er waren. We hebben in een klein guesthouse gezeten waar we om het kookvuur zaten met zijn allen waar een monnik ons eten aan het koken was. En overal was het eten weer heerlijk!
En het is nog niet voorbij! Vandaag zijn we in Marpha en lassen we onze eerste rustdag in. Dat heb ik nodig want mijn benen zijn als rubber. Het is een super leuk dorpje met van die kleine steegjes, waar ze van alles zelf maken, zoals kaas, appelcider, brandy enz.

Het plan is om door te gaan naar Tatopani en dan de bus naar Pokhara te nemen. Dat zal nog enkele dagen zijn. Maar plannen wijzigen dagelijks... En het wordt gelukkig weer warmer hoe verder we dalen!